‘Ga jij me helpen?’
Een vrolijk meisje zat al op me te wachten in haar klas. Vandaag haalde ik haar voor het eerst op om op een rustig plekje in de school met haar te gaan werken. Toen ik vroeg of ze wist waar ik voor kwam zei ze monter ‘ik heb fixatiedisperatie en daarom kan ik niet goed lezen. En ik kan me ook niet goed concentreren trouwens. Ga jij me helpen?’
Een wervelende energie stroomde van haar uit, haar ogen schoten alle kanten op in de ruimte en ja, ze had de draaistoel gekozen die er stond, dus ook haar lijf zwierde lekker heen en weer terwijl ze aan het vertellen was.
De hulpvraag
Ik was benaderd door de consulente van het samenwerkingsverband. De school was handelingsverlegen over dit meisje en wilde graag van mijn expertise gebruik maken. Daarbij werd duidelijk gemaakt dat ze niet alleen voor deze leerling hulp wilden, maar dat er ook behoefte was aan een stukje ondersteuning en professionalisering voor de leerkracht en IB-er. Dit meisje is natuurlijk niet de enige binnen de school met een leesprobleem en hoe mooi is het als de inzet en expertise die ik nu inbreng doorgezet kan worden naar andere leerlingen. Goede zet van deze school!
De worsteling
Hoewel de eerste kennismaking met dit meisje positief was door haar vrolijke en energieke manier van communiceren, toen we eenmaal in gesprek gingen werd wel duidelijk hoe zij in de klas dagelijks worstelde met alles wat van haar gevraagd werd. Steeds maar moeten opletten, op je stoel blijven zitten, lezen en schrijven in een tempo dat steeds net te hoog ligt, de rekensommen waarbij ze nu in groep 5 steeds meer geconfronteerd wordt met taal. Het viel toch echt allemaal niet mee.
Inzicht in de oorzaak
Het feit dat de fixatiedisperatie kortgeleden door een functioneel optometrist was geconstateerd, gaf het meisje wel een soort van verlichting.
Kinderen waarbij het leren niet vanzelf lukt, worden -onbedoeld- keer op keer bevestigd in wat ze niet kunnen.
Daardoor keldert het zelfvertrouwen tot een dieptepunt. Als er dan een reden wordt gevonden waaróm iets niet lukt, in dit geval een oogsamenwerkingsprobleem in combinatie met nog actieve primaire reflexen, dan kan dat een positieve draai geven aan het gevoel van het kind; ‘het ligt niet aan mij’. Dat geeft ruimte en tijd voor nieuwe inzichten en openingen om te werken aan een positief zelfbeeld.
Het plan in beweging
Tijd om met de inzet van mijn plan te gaan starten. Allereerst is dat aanhaken bij de behoeften van het kind. In dit geval – en trouwens in heel veel gevallen – was dat in beweging komen!
Waar dit meisje in de klas vooral gemaand werd om stil te zitten, nodig ik haar keer op keer uit om te bewegen. In het programma ‘lezen in beweging’ wordt daar volledig aan tegemoet gekomen.
We werken met meskeroefeningen, gooi- en vangoefeningen en allerlei fijnmotorische oefeningen en wisselen dit af met visuele, luister- en concentratieoefeningen en spelletjes.
Er is een mooie samenwerking op gang gekomen tussen school, ouders en mij waardoor dit meisje vier oefenmomenten per week heeft.
Al na twee weken waren de eerste resultaten zichtbaar! Dit uitte zich in de vorm van sneller doorlezen en met meer plezier lezen. Hoe mooi is dat!
Door te bewegen bouw je met plezier aan een goed (neurologisch) fundament voor lezen!
Op zoek naar meer informatie?
Neem contact op met Annemieke Hoogeboom – kindertherapeut en trainer voor onderwijs- en zorgprofessionals.
Annemieke is de auteur van dit blog.