Het is vrijdag en het laatste halfuur is aangebroken. In de hele school hangt er inmiddels een sfeer van ‘bijna weekend’. De één is ontspannen aan het opruimen, de ander speelt een spelletje en bij ons in het speciaal onderwijs zijn er ook kinderen die dan juist onrustig worden. Een instabiele of zelfs onveilige thuissituatie maakt dat zij het liefst op school zouden willen blijven. Waar alles duidelijk is, veilig, gelijk.
Jaïro kijkt me met z’n grote donkere ogen aan. Hij is tien jaar, is naar eigen zeggen 24 keer geschorst op z’n vorige school en is twee maanden geleden gestart in m’n SO+ klas. De klas voor kinderen die hebben thuisgezeten, die niet in een groep kunnen functioneren, die geen vertrouwen hebben in school, leerkracht en klasgenoten.
“Jij wil stoeien? Met mij?” zeg ik en nu worden z’n ogen nóg groter, want er zit blijde verwachting in.
“Doe eerst je bril af meester!” zegt hij en ik leg m’n bril, horloge en armbandjes op m’n bureau.
We gaan tegenover elkaar staan als sumoworstelaars, pakken elkaar vast en beginnen. En terwijl we zo een beetje aan het aftasten zijn, zeg ik: “Ik ben 53 hè, dus ik zal nu m’n tienjarige kracht gebruiken, anders is het niet eerlijk.” Meteen gaat hij er vol in, pakt me met zijn arm om mijn nek, gaat hangen en krijgt me op de grond. Een elleboog gaat op mijn borstkas en hij vraagt of ik ‘genoeg heb gehad’. “Ja ja, oké, zo kom ik niet los,” zeg ik en hij laat me los.
“Nog een keer meester?” zegt hij nu. Hij geniet. We doen het nog eens, maar nu maak ik het hem wat lastiger doordat ik een been van hem grijp. Met iets meer moeite heeft hij me opnieuw op de grond en ik klop af.
“Poeh, tijd voor een bakje koffie. Nu ben ik weer 53 hoor,” zeg ik.
Maar Jaïro is al naar de gang en vertelt trots tegen z’n vrienden uit de andere groep dat hij van meester gewonnen heeft met stoeien.
“Maar ik was 10 hoor!” probeer ik nog er achteraan te roepen, echter m’n geluid sterft weg in hun stoere jongenspraat.
Wanneer zijn vader hem komt halen, krijg ik een schouderklopje van Jaïro en een hartelijke glimlach. “Fijn weekend meester en tot volgende week!” En als ze weglopen, hoor ik hem tegen papa zeggen: “Ik heb meester op de grond gekregen.” Z’n vader kijkt nog even om, met net zulke grote ogen, maar de knipoog zegt genoeg.
We kunnen wel wat meer mannen gebruiken in het onderwijs. En daar denken mijn collega’s, meestal juffen, al jaren nét zo over! Het leven bestaat niet alleen uit rekenen, schrijven en lezen.
Maak onderwijs en opleiding weer meesterlijk!
Afbeelding is afkomstig van Freepik
Dit is een verhaal van Bart Heeling. Bart publiceert met regelmaat bijzondere en verhalen die raken op LinkedIn.
Hij is auteur van het boek ‘Gewoon Speciaal’.
Bart Heeling staat bekend om zijn unieke vermogen om verhalen te vertellen die diep raken en inspireren. Als regelmatige bijdrager op LinkedIn, deelt Bart verhalen die niet alleen boeiend zijn, maar ook een diepere betekenis en inzicht bieden in de complexiteit van het onderwijs. Zijn publicaties zijn een reflectie van zijn scherpe observatievermogen en zijn talent om de essentie van alledaagse momenten te vangen.
Als auteur van het boek ‘Gewoon Speciaal’, brengt Bart een rijke verzameling van verhalen samen die uitnodigen tot reflectie. Zijn werk benadrukt de bijzondere momenten die in het gewone schuilen, en herinnert ons eraan dat het speciale vaak verborgen ligt in het alledaagse.
Bart’s verhalen op LinkedIn zijn niet alleen een showcase van zijn schrijftalent, maar dienen ook als een platform voor verbinding en dialoog. Zijn vermogen om thema’s aan te snijden die universeel resoneerbaar zijn, maakt zijn werk toegankelijk en herkenbaar voor een breed publiek.
Volg Bart Heeling op LinkedIn om deel te worden van een gemeenschap die zich laat inspireren door verhalen die ertoe doen. Duik in de wereld van ‘Gewoon Speciaal’ en laat je meenemen op een reis door de rijke landschappen van het menselijk hart en geest. Bart’s verhalen bieden een frisse blik op de wereld om ons heen en dagen ons uit om het buitengewone in het gewone te zien.